Op 1 september was de feestelijke afsluiting van de eerste Zomersalon van Rotterdam Zuid. Directeur CBK Rotterdam Ove Lucas reikte de Zomersalonprijs uit en de publieksfavoriet werd bekendgemaakt door Ernst-Jan Walraven Borst, portefeuillehouder Kunst en Cultuur van de deelgemeente IJsselmonde.
Winnaars
Met haar foto Schaduw in de spiegel won Zoe Cochia de Zomersalonpublieksprijs. Vierenzestig deelnemende kunstenaars streden naar de lof van het publiek. Ernst-Jan Walraven Borst reikte de prijs (waardebonnen) uit en complimenteerde Zoe met haar foto. Ook prees hij het initiatief om kunst uit Rotterdam Zuid op de kaart te zetten. Winnaar van de Zomersalonprijs is Thijs Lansbergen met zijn zeefdruk Swooosh. Volgens directeur CBK Rotterdam Ove Lucas heeft het werk van Thijs een lange traditie in de Rotterdamse grafiekkunst. De zeefdruk van een surfende dinosaurus van deze jonge illustrator verdient daarom alle aandacht in een solotentoonstelling in het CBK Rotterdam.
Zomersalon in Het Gemaal op Zuid
De Zomersalon presenteerde schilderijen, foto’s en sculpturen van gevestigde kunstenaars en ambitieuze amateurkunstenaars uit Rotterdam Zuid. Een deskundige jury onder leiding van Hans Walgenbach, directeur Museum Rotterdam, selecteerde de werken die werden tentoongesteld
Opening "Meldpunt Midden- en Oost Europa" 27 mei in DE GANG, Grote Houtstraat 45, Haarlem
Titel project:
"Schaduw in de spiegel" door
Zoë Cochia (Roemenië)
Voor de duur
van een leven zijn de veranderingen in het begin van de 21e eeuw heel
ingrijpend. Alles wat we meemaken wordt in grote mate beïnvloed in een niet
meer bij te houden tempo door nieuwe vormen en geluiden, verschuivingen van
steden en gedachten, oorlogen en rampen die attracties worden. Maar we blijven
bouwen en vernietigen, met strakke lijnen, meedogenloos, terwijl onze
ervaringen zich opstapelen tot een begraafplaats van herinneringen. Het
verleden wordt als de bliksem heden en zonder
een moment van bezinning breken onze
collectieve geheugens, pijnlijk in
brokken ether, verloren onder de ruïnes van uitgediende structuren.
Samenvatting project
Het project
is een dialoog in beeld tussen twee personen die ooit een tijdperk gedeeld hebben in dezelfde omgeving. In loop
der tijd is er een scheur ontstaan tussen die twee door afstand en sociale veranderingen. Het eindresultaat is een fotografische
hereniging van mensen uit een ver verleden die ooit vastgelegd zijn door
Spadone , en “ruïnes”, op eerste gezicht
levenloos, gefoto ”graveerd” door Zoë.
Spadone is
ooit amateur/ hobby fotograaf geweest en een familievriend uit Roemenië, een
altijd aanwezige schaduw verborgen achter zijn camera. Een dagboek van velen,
waaronder ook van Zoë. Intussen leeft Spadone
een ander leven, vervreemd van de
aarde, als een onbegrepen en vergeten
kluizenaar. Een onzichtbare schaduw in de nieuwe maatschappij, in een vervalen
wijk in Boekarest. Zijn levensverhaal
doet denken aan Firet en Tichy.
Zoë is een
Nederlands - Roemeens kunstenares, geboren in Boekarest. Na haar studie voor
werktuigbouwkundig ingenieur en haar eerste baan voor de Roemeense spoorwegen,
verliet zij na de revolutie van 1989 het land om zich in Nederland te vestigen.
Hier begon een periode van overleven door alle mogelijke baantjes aan te
pakken. Jaren later heeft ze een uitingsvorm gevonden om het verlies te
verwerken.
Omdat haar
herinneringen aan het vervagen waren en ze geen referentiekader zag in haar
nieuwe Westerse omgeving ging ze oude
muren en sferen fotograferen om haar verleden te reconstrueren. Jaren
later kreeg ze de oude negatieven van
Spadone in haar handen om ze nieuw leven
in te blazen.
Door de
overeenkomsten is er een beeldrijm ontstaan. Een spiegel tussen mens en
omgeving die veel te vaak verloren gaat.
De
onverwachte associaties geven haar werk een bijna barok accent waar de pijn van
verlies doorheen trekt. Zij bedient zich van een krachtige vormentaal waarin
details soms door hun aarzeling een poëtisch moment oproepen.
Met dank aan Dutch Business Club Cluj, de Roemeense Ambassade in Nederland en het Roemeens Cultureel Instituut ICR
Foto's opening: http://www.maccusfoto.nl/wordpress/
De kunstenaar is getuige van de maatschappij en de ontwikkelingen die hij /zij om zich heen ziet. Vaak is hij degene die van een nieuwe maatschappij droomt zonder te beseffen dat hij zich daardoor verbant uit de wereld van het materiële, de economie en het politieke . De droom behelst een utopisch geloof dat er een wereld bestaat die hem beschermt, een geometrische wereld waarin de kunst bloeit.
De ballingschap is vaak gebaseerd op een droom, een droom die geen diploma’s levert. De droom van de betere toekomst is regelmatig verward met de vrijheid of, zoals Kant zei: ‘Vrijheid is alleen een idee van de ratio waarvan de objectieve realiteit twijfelachtig is.’ De vrijheid om te dromen je eigen vrijheid is niet gebonden aan een plaats of politiek systeem. Dit is het laatste domein dat dictatoriale systemen tot hun verdriet niet kunnen veroveren: ‘Die Gedanken sind frei...’ De creatie neemt afstand van de politiek en het existentialisme.
Paradoxaal genoeg zijn in tijdperken onder totalitaire regimes in feite belangrijke vrijheden te ontdekken, juist door de subtiele keuzemogelijkheden die in meer of mindere mate risico’s impliceren. Risico’s die deel uitmaken van een sterk zelfbewustzijn en innerlijke trots. Als de kunstenaar creatief is blijft hij/zij een dissident waarbij vrijheid vooral een idee is.
Het is niet ver bezijden de waarheid als we stellen dat we zijn wat een cultuur (de cultuur waarin we leven) ons toestaat te zijn. De door de cultuur bepaalde grenzen kunnen ons vervullen met tegenzin. Voor zover het individu kan kiezen zou het daarom belachelijk zijn te kiezen voor een cultuur, bijvoorbeeld de Anglo-Saksische te kiezen als deze, de immigrant, negeert. De werkelijke identiteit is niet een identiteitskaart of een paraplu. Als deze identiteit zich vereenzelvigt met het universele, kan zij in elke taal worden vertaald.
Na een tijd is de context niet meer van belang. Wat blijft zijn alleen de ondeelbare ogenblikken van de kunst waarin de creatie zich heeft losgemaakt van elke context.
De beschrijving of de ontcijfering van een kunstwerk is gebaseerd op de kennis van morfologie en van de interne wetten van de droom.
Heel vaak denkt men dat de kunstenaars een universele taal hebben en ze makkelijker zouden kunnen communiceren, zonder hun identiteit te te verliezen. Fout. De taal van de kunstenaar is geen steen of kleur, maar ook een idee of een concept.
Voor de kunstenaar is de moeite zich in een andere cultuur te integreren zinloos en kan zelfs schadelijk zijn. De creatieve mens heeft iets te zeggen; hij houdt zich slechts bezig met de vorm die voor hem het esthetische innerlijke gevoel van het zijn aanneemt en dat voor hem een adequate ethiek en moraal impliceert.
Wie in twee politieke systemen heeft geleefd weet dat vrijheid een concept is waaraan de heersende macht een wisselende inhoud geeft.
FABEL – Kunnen “het” en “de” vrienden zijn?
Niet zo lang geleden, in Bosjeland, de kleinste provincie van Rimboeland, werd het overbodige konijn wakker in een vertraagd tempo – het tempo van zijn dromen.
Het beviel hem zo goed dat hij zich opeens gezegend voelde zonder te weten dat buiten de middag al lang de ochtend had verdrongen met razende lichtstralen door het hemelsblauw en met scherpe tinten van geluiden en bewegingen. Ondanks al die kleuren was het alweer de blauwe maandag en niet alleen dat, het was ook een oordeelsdag…
Het konijn had natuurlijk geen weet van deze dingen, hij pakte zijn zwijntje en dwaalde door kleine paden aan de rand van de stad totdat de schaduwen van de wolken langer werden. De tijd was hij helemaal vergeten. Terugkeren was voor hem trouwens altijd erg moeilijk omdat rondom dat tijdstip alle etalages in de stad open stonden en alle objecten die eruit zagen als een zwaan naar buiten mochten – de Swarowski-zwanen, de stervende zwanen uit muzikale fragmenten met hun theatrale gefladder en ultieme gebaren, de zwaan uit de reclamespot van de luchtvaartmaatschappij, een houtje-touwtjesbrug, en de ‘zwaan’ die speciaal voor het SAS-hotel in Kopenhagen ontworpen was, een lage fauteuil met ‘vleugels’ die nu tentoongesteld werd in het architectuurmuseum. De zwaan als de waan – want niemand weet waarheen hij gaat en niemand kan terug…
De wanorde zingt met de stem van een zwaan en geruchten veranderen in een mengelmoes van piepen en kraken. Kleine eendjes hebben geen kans te overleven.
Het konijn mocht om die tijd niet op straat lopen, hij was overtollig met zijn rode papieren. VOOS de “vossen organisatie met oog op de samenleving” patrouilleerde in het donker gevuld met zwanen…WET, WET, WET… Druppels nat zweet vielen vet op het konijn.
In paniek belde hij de lachende vos, zijn vriend die aan de andere kant van de stad woonde – de enige vos die nog het filigraan van humor en nostalgie naar oudere tijden had. De lachende vos sprong op zijn karrenwiel, het laatste stuk uit een familie-erfenis, snel als de wind reed hij door straten en stegen en bevrijdde het konijn.
Vreemd die twee vrienden – het konijn met ‘het’ en de vos met ‘de’… Ze konden elkaar zo goed aanvullen, een kon zo goed huilen, die andere kon zo goed lachen… in deze tijden. Is het niet discriminerend, peinsde het konijn dat ‘het’ maar minder vond dan ‘de’. Jij kan ook ‘de’ worden zei de vos, ‘de rammelaar’ als je een mannetjeskonijn bent, of ‘de voedster’ als je een vrouwtje bent.
Tot zijn verbazing begon het konijn luid te snikken.
ZOE COCHIA
